Parada dup i cycków

Nie lubię większości stacji radiowych, baa; praktycznie w ogóle nie korzystam z odbiornika radiowego. Nie słucham radia z wiadomych powodów. Bo czego tam słuchać? Noo czasami trafi się jakiś ciekawy program publicystyczny. Muzyka? To wymarły gatunek, mający niewiele wspólnego z przeciętną, ogólnopolską stacją radiową.Oczywiście są wyjątki, ale one tylko potwierdzają regułę.

Może być jednak coś gorszego od słuchania znienawidzonej „muzyki” wprost z pseudo „top hot listy”… gorsze może okazać się jej oglądanie!

Przeciętny użytkownik kablówki/telewizji cyfrowej ma w swoim posiadaniu kilka „muzycznych” programów  i chcąc/nie chcąc, „skacząc” po kanałach trafia na różne Vivy i inne MTV. Dziś w ramach ciekawości i odskoczni od przedsesyjnego sajgonu, postanowiłem przejrzeć wszelkie „muzyczne” stacje telewizyjne.

Nie lubię uogólniać, bo wrzucanie wszystkiego do jednego przysłowiowego „wora” to zło w czystej postaci; jednak po analizie (duże słowo) ów programów uznałem, że ciężko jednoznacznie stwierdzić która stacja jest gorsza (lepsza?!). Fakt, MTV nieco się wyróżnia bo „muzyczne” to ono jest tylko z nazwy - w ciągu godziny widziałem tam tylko jeden teledysk! VH1 nadrabia tym, że pokazuje nieco starsze i (moim zdaniem) wartościowsze klipy.

No właśnie, jak to jest z tymi teledyskami? Z założenia mają być formą reklamy danego utworu, mają na celu pokazanie tego czego „nie słychać”. Powinny nawiązywać do tematyki nagrania, w jakiś sposób podkreślić jego przekaz bądź po prostu ułatwić odbiór tracku. Co dziś zobaczyłem? Cycki, baseny i drogie fury na drogich, chromowanych felgach; nie ważne, czy kawałek był typową balladą miłosną czy imprezową łupanką – wszędzie były cycki i inne wyżej wymienione atrybuty. Nie dość, że wątpliwa jakość nagrań powoduje ich zlewanie się ze sobą, to na domiar złego ich „wizualizacje” potęgują ów zjawisko – zlewając się również.

Kiedyś kręcenie klipów było sztuką, najlepszym przykładem jest teledysk do numeru „Thriller” Michaela Jacksona – jedna z pierwszych superprodukcji, niemal film; ze świetną fabułą. Zresztą wszystkie teledyski MJ’a to superprodukcje („Earth Song” – mistrzostwo świata, coś pięknego). Dziś mamy przepakowane efektami, pozbawione fabuły „superprodukcje”.

„Kiedyś”. Lionel Richie i jego kultowe „Hello”. Sam teledysk jest dość marnie zmontowany, może wydawać się kiczowaty. Lionel wciela się w nim w rolę nauczyciela muzyki, który zakochał się w niewidomej dziewczynie… banalne? Tak! Jednak w połączeniu ze słowami tworzy fantastyczną całość. Są emocje, i jest przede wszystkim pomysł!

„Dziś”*. Liroy, który (jak wiadomo) poczynił numer o tym samym tytule z wykorzystaniem sampla z tracku pana Lionela. Tutaj również mamy historię miłosną i choć sam tekst nie jest najgorszy to już jego wizualna prezentacja woła o pomstę do Nieba (do 1:45 jest spoko, potem do akcji wkracza basen i roznegliżowana panna).

Przykładów mamy mnóstwo, można by je mnożyć bez końca, przykra jest nieświadomość i przyzwolenie przeciętnego widza, który nie wymaga niczego więcej, bo nie musi. Fabuła teledysku nie musi być przecież związana z tekstem nagrania; fajnie, że są cycki i w ogóle fajnie, że jest fajnie – przykre to jest.

Na szczęście w dzisiejszych czasach nikt nie jest skazany na telewizyjną ramówkę – mamy Internet! Szkoda tylko, że aby zobaczyć wartościowy teledysk, musimy grzebać w czeluściach YouTube a w telewizornii bezkarnie mamy paradę dup i cycków.

PS. Dziś sponsorem grafiki do powyższego felietonu jest wuj Google. Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę "Google Grafika" hasło: „teledysk”. „Google Grafika” – wyraża więcej niż tysiąc słów.

*„Dziś” to hasło umowne z racji wieku numeru Liroya. „Dziś” tak naprawdę jest gorzej.